Όταν έφτασαν στο ευλογημένο νησί οι δύο αδελφοί τα βρήκαν όλα πλούσια και καρπερά.
Χιλιάδες κότσυφες, και αγριοκάτσικα, και δέντρα πελώρια με σκυμένα κλαριά απ' το βάρος των γιαρμάδων και των άλλων καρπών.
Και δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο να ζητήσουν αφού όλα, τα είχαν πλουσιοπάροχα.
Εκτός μονάχα από το να τα έχουν όλα, ο καθένας για τον εαυτό του.
Για πολλά χρόνια λοιπόν έκοβαν τα δέντρα, σκότωναν τα ζώα και τα πετεινά, χαλνούσαν τα νερά και τα βράχια, ώστε να έχει ο καθένας για τον εαυτό του τα περισσότερα κι ο άλλος τα λιγότερα.
Ώσπου, τα δέντρα κόπηκαν όλα, τα πτηνά χάθηκαν γιατί δεν είχαν πού να φωλιάσουν, η εύφορη γη κύλησε μες στους χειμάρους, τα ζώα χάνονταν κι αυτά γιατί χορτάρι δεν φύτρωνε άλλο. Οι βάρκες χαλνούσαν πολυκαιρισμένες αφού, δεν είχε μείνει ούτε κλωνάρι για να φτιαχτούν, και τα ψάρια έμοιαζε να τούς κοροϊδεύουν καθώς πληθαίναν γύρω από τις ακτές.
Και τότε, πείνασαν πολύ, και το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν σαν θηρία, να κυνηγάει ο ένας τα παιδιά του άλλου και να τα τρώει.
Κι έζησε μόνο ένα για να διηγηθεί την ιστορία αυτού τού ξερόβραχου στην μέση τής Μεγάλης Θάλασσας.
